Al vele jaren vindt discussie plaats over de manier waarop de Afsluitdijk van 1932 versterkt en gerestaureerd moet worden, waarbij het thema natuur en landschap steeds meer een prominente rol speelt. Denk hierbij aan de totstandkoming van de Vismigratierivier, een coupure in de dijk, die niet alleen de passage van trekvissen mogelijk maakt maar ook een getijdenlandschap in notendop zal doen ontstaan, compleet met (over een afstand van drie kilometer) zoet-zout gradienten en een meter getijdenslag. In dit kader ook speelt de discussie over de bekleding van de dijk aan de Waddenzeezijde, omdat de oude basaltbekleding niet behouden zou kunnen blijven. Om de nieuwe bekleding een goed milieu te bieden zijn speciale blokken ontwikkeld, de zogeheten quattro-blokken, die het basalt zo goed mogelijk imiteren. Niet alleen  door ruimte te laten tussen de stenen maar ook door hun ruwe oppervlak aan de bovenzijde. Maar met de juiste bekleding zijn we er nog niet, omdat de oude vegetatie van de oude dijk in haar geheel over de volle 32 kilometer van de dijk zal verdwijnen. Rijkswaterstaat heeft daartoe advies gevraagd bij het Levend Archief, waarna door Bureau Waardenburg een projectplan is opgesteld in samenwerking met Wageningen Environmental Research. Dit plan richt zich op het terugbrengen van de flora in de vorm van zaden, waarbij via experimenten wordt uitgezocht wat de beste methode hiervoor zal zijn. Gedacht wordt aan zaadbolletjes, van leem gemengd met vermalen zeewier, waarvan, in samenwerking met de Cruydt-Hoeck, een groot aantal voor de experimenten zijn gemaakt. Cruciaal bij dit alles is de beschikbaarheid van voldoende zaden. Een hier komt Ben Bruinsma in beeld, een erkend en bovenal gedreven florist, die de voorbije jaren (na een gedegen inventarisatie van welke soorten op de dijk voorkomen) honderden uren op de dijk heeft doorgebracht om de gewenste zaden te verzamelen. Inmiddels heeft Ben al meer dan vijftig kilo zaad verzameld van soorten als Strandbiet, Zeekool, Zeelathryus, Zeevenkel, Knopig doornzaad, Klifpeen en Wilde kool. Veel van deze soorten zijn in Europa gebonden aan rotskusten en vinden op de steendijken een kunstmatig alternatief. De laatstgenoemde soort, de moederkool aller kolen, bijvoorbeeld heeft in Europa slechts een klei areaal langs de Atlantische kusten van NW-Europa en heeft een heus bolwerk op de Afsluitdijk. Een deel van de zaden is ondergebracht in de Nationale Zadencollectie van het Levend Archief, maar de bulk is opgeslagen in Friesland.

Link naar uitzending van Met het Oog op Morgen – NPO Radio 1

https://www.nporadio1.nl/binnenland/31478-ben-bruinsma-redt-kliffenflora-op-de-afsluitdijk-hele-zolder-lag-vol-met-zaden